Έχω να μοιραστώ μια ιστορία, την οποία θα την πω όχι για να σε πείσω να πας στο Pride του χρόνου τον Ιούνη, αλλά για να εξηγήσω γιατί το Pride γίνεται για εσένα.

Ακόμη και αν είσαι straight.

Ειδικά αν είσαι straight.

Βέβαια, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος είναι έναν μεσήλικα, λευκό, μεσαιοκλασσάτο άνδρα, που είναι straight, να εξηγεί γιατί το Pride είναι σημαντικό.

Συμφωνώ, αλλά από την άλλη, αν διαβάζεις αυτό το κείμενο μάλλον είσαι σαν και εμένα. Και βέβαια, αν σου τα πει κάποιος που σου μοιάζει, είναι πιο πιθανό να τον ακούσεις.

Όχι να πειστείς. Απλά να τον ακούσεις.

Όταν, λοιπόν, ήμουν μαθητής στο σχολείο, μου κάνανε bullying. Ήμουν εσωστρεφής, κοινωνικά άχαρος, μου άρεσε η γεωμετρία και η φυσική, προτιμούσα να κάνω χορούς στη γυμναστική αντί να παίζω ποδόσφαιρο.

Νομίζω η εικόνα ζωγραφίζεται μόνη της - τίποτα ασυνήθιστο, είναι γνωστή ιστορία, σίγουρα είχες κάποι@ τέτοι@ στο σχολείο.

Μπορεί να ήσουν εσύ αυτ@.

Φυσικά, δεν μου άρεσε να με κοροϊδεύουν, οπότε η αντίδρασή μου ήταν να προσπαθώ να κρυφτώ. Να μοιάζω με τους υπόλοιπους. Να μικραίνω για να μην φαίνομαι.

Αγαπητέ αναγνώστη, δεν τα κατάφερα. Όμως, η όλη κατάσταση είχε ημερομηνία λήξης, οπότε ήξερα ότι αν κάνω υπομονή 3 ακόμη χρόνια, θα ξεμπέρδευα.

Τελικά βρέθηκα στο πανεπιστήμιο. Και ολόκληρος ο κόσμος ξεδιπλώθηκε μπροστά μου.

Δεν ήμουν μόνος.

Υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που έκαναν χoρούς στη γυμναστική αντί να παίζουν ποδόσφαιρο. Υπήρχαν και άλλοι που τους άρεσε η φυσική και η γεωμετρία.

Και αυτοί, σε εμένα, βρήκαν κάτι παρόμοιο - μου έδειξαν αυτά που τους άρεσε να κάνουν και τα αγάπησα και εγώ.

Έμαθα για καινούρια χόμπυ, να διαβάζω βιβλία φαντασίας, να συζητάω ιδέες.

Αυτά τα πράγματα είναι ο εαυτός μου. Αυτός είμαι. Και τούτος ο εαυτός δεν θα ήταν ποτέ αποδεκτός στο σχολείο. Θα ήμουν πάντα μόνος, και θα μίκραινα συνεχώς μέχρι που θα έπαυα να υπάρχω.

Δεν μου περνάει από το μυαλό να συγκρίνω την εμπειρία μου με την εμπειρία ενός queer ανθρώπου που του πετάνε μπουκάλια στο δρόμο.

Αυτ@ είναι μόνιμα εγκλωβισμέν@ σε ένα προαύλιο το οποίο δεν έχει κουδούνι για να τ@ς σώσει.

Εσύ, όμως?

Εσύ, που διαβάζεις αυτές τις λέξεις.

Τι είναι αυτό που έκρυψες? Τι είναι αυτό που κράτησες μικρό γιατί δεν σε έσωσε το κουδούνι?

Του χρόνου, κοίτα τα πλακάτ στο Pride. Κοίτα τους ανθρώπους που έχουν πάει εκεί και περήφανα δηλώνουν ποιοι είναι.

Δες ότι δεν είσαι μόν@.

Και τον επόμενο χρόνο κατέβα και βρες τους ανθρώπους σου.

As always, let me know your thoughts on Mastodon

And, if you find this interesting enough, you may want to donate towards my costs as an independent developer.