Βλέπω τον Terrifier 3 σου

Σήμερα θα σας πω όχι για μία ταινία τρόμου, αλλά 3.

Έτσι, γιατί κάνουμε και τέτοιες τρελλίτσες, για να κρατάμε φρέσκια την κατάσταση.

Θα μιλήσουμε για τα Final Destination 1, 2 και το Terrifier 3.

Αρκετά διαφορετικές από τις συνηθισμένες για τις οποίες γράφω, καθ’ ότι αυτές οι 3 είναι παραδοσιακά slasher. Η πλοκή είναι εξαιρετικά απλή, δεν υπάρχει κάποια ιστορία ή κάποιο βαθύτερο νόημα. Και οι τρεις ταινίες είναι, κατά βάση, ευφάνταστες βινιέτες ωμής βίας με κάποια διαλείμματα διαλόγου, κατά τα οποία οι χαρακτήρες κάτι λένε αλλά και να το χάσεις δεν τρέχει και τίποτα. Ευκαιρία να κοιτάξεις το pop corn σου.

Σύντομο backstory - είδαμε με τη συνένοχο πως βγαίνει φέτος καινούριο Final Destination, και διαπιστώσαμε πως δεν έχουμε δει κανένα από τα υπάρχοντα 5 (στα ελληνικά ο τίτλος είναι Βλέπω τον Θάνατό σου), οπότε είπαμε να δούμε το πρώτο, για να έχουμε μία ιδέα περί τίνος πρόκειται. Αφού είδαμε το 1o, είπαμε να δούμε και το 2ο για να δούμε πως εξελίσσεται η σειρά (δεν είδαμε το 3ο, οπότε μπορείς να φανταστείς τι ιδέα σχηματίσαμε). Για να ξεπλύνουμε την απογοήτευση, είπαμε να δούμε ένα μοντέρνο slasher για σύγκριση (αφού τα FD είναι αρκετά παλιές ταινίες για σύγχρονο κοινό), και το Terrifier 3 έχει κάνει κάποιο όνομα.

Ορίστε, λοιπόν, κάποια συμπεράσματα.

Final Destination (2000, dir James Wong).

Κλασσικός τίτλος slasher του 2000 που ανήκει στην υποκατηγορία που λέγεται teen horror. Με κάπως ωμή βία που τείνει να είναι edited για jump scares, η ταινία είναι γνωστή για τις εκτεταμένες σκηνές θανάτου που παραπλανούν για το πως το θύμα θα βρει το αιματηρό τέλος του. Μετά από τα πρώτα 20 λεπτά θέασης καταλαβαίνεις πως οι παραγωγοί έφτιαξαν μία συλλογή 4-5 σκηνών εντυπωσιακών θανάτων, την έδωσαν στον σκηνοθέτη και του είπαν να γυρίσει κάτι για να βάλουν ανάμεσα. Προαιρετικά μπορεί να βγάζει νόημα, δεν είναι απαραίτητο, μη σκας κι’όλας. Δεν το λέω σαν αρνητικό αυτό, btw. Έγκυρες ταινίες, με συγκεκριμένο κοινό και σκοπό, μια χαρά να τις γράφουν να χαιρόμαστε. Σκέψου τα Friday the 13th και τα Nightmare on Elm Street, κλασσικότατα slasher, επίσης με κάποια ίχνη πλοκής αλλά πολύ πολύ διασκεδαστικά. Καλύτερα είναι αυτά δηλαδή? Ε, ναι, είναι. Τα CG γραφικά στο FD δεν στέκονται στις μέρες μας, αν και υποθέτω ήταν εντυπωσιακά το 2000, αμέσως μετά την επανάσταση του The Matrix. Τα πρακτικά εφφέ πάντα κερδίζουν στο gore, γιατί δεν φοβούνται την κάμερα. Αν είναι καλοφτιαγμένα, αντέχουν και σε close up, και στο πέρασμα του χρόνου που βελτιώνει το μάτι του κοινού στο να βλέπει κακοτεχνίες. Οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και βαρετοί. Δεν έχουν το gimmick τους το καθένα, ή το κάτι τις που τα κάνει ξεχωριστά, να τα βλέπεις και να λες “α, μπορεί να μην θυμάμαι το όνομα αυτής, αλλά είναι αυτή που είναι σε αποτοξίνωση και αυτός είναι ο δαίμονάς της”. Είναι όλα έφηβα, χαζογραμμένα και πλήρως ανταλλάξιμα. Και αν δεν καταλαβαίνω κίνητρα ή χαρακτήρες, τείνω να μην νοιάζομαι για το αν ζουν ή πεθαίνουν. Μεγάλο πρόβλημα και η σκηνοθεσία. Πηδάμε από σκηνές σε σκηνές άτσαλα, χάνεται ο χρόνος και η γεωγραφία, τόσο που απλά δέχεσαι ότι κάτι καινούριο συμβαίνει τώρα, ξέχνα τι έγινε μέχρι στιγμής, απλά περιμένεις να σφαχτεί ο επόμενος και να φας λίγο pop corn. Δεν μας πολυάρεσε, δεν αξίζει παρά μόνο για λόγους νοσταλγίας.

Final Destination 2 (2003, dir David R. Ellis).

Sequel της επιτυχίας του προηγούμενου, γιατί προφανώς το κοινό του FD ήταν έφηβα που γουστάρανε να δούνε πολύπλοκα σπλατς αίματος στη μεγάλη οθόνη, και ένα ικανοποιημένο κοινό είναι ένα αξιόπιστο κοινό. Επομένως, sequel 💲️🤑️ Και όχι μόνο sequel. Sequel καλύτερο από το original, που δεν συμβαίνει συχνά. Είναι πραγματικό sequel, με την έννοια πως η πλοκή είναι βασικά η ίδια, με νέο cast αλλά 2 παλιούς χαρακτήρες για να φαίνεται η σύνδεση με το original, και με μεγαλύτερο budget. Οι χαρακτήρες είναι πιο σαφείς (αλλά πάλι βαρετοί), η σκηνοθεσία πιο ξεκάθαρη (αλλά όχι καλή), η ιστορία πιο στρωμένη και παρακολουθήσιμη, και οι σκηνές βίας πιο πολύπλοκες, εντυπωσιακές και βασικά πιο ικανά εκτελεσμένες. Γελάσαμε περισσότερο από ότι στο 1, και συγχυστήκαμε λιγότερο με τη χαζομάρα που βάραγε τους πρωταγωνιστές μας. Σαφής βελτίωση λοιπόν από το FD1, αλλά στα σημεία. Η ετυμηγορία είναι πως το FD είχε την ευκαιρία να κάνει κάτι καινούριο και ενδιαφέρον, αλλά δεν τα κατάφερε αρκετά καλά για να αφήσει ιστορία, όμως ήταν αρκετό για να βγάλει τα λεφτά του και αυτό είναι αρκετό.

Κάπου εδώ καταλάβαμε πως δεν θα δούμε κάτι καινούριο στα FD3, FD4 και FD5, οπότε τα εγκαταλείψαμε. Όμως, μια που ήμασταν στα splatter films, είπαμε να δούμε κάτι μοντέρνο, υπερβολικό και που έχει κάνει λίγο ντόρο.

Ladies and gentlemen, I give you: Terrifier 3 (2024, dir. Damien Leone)

Αν η βία και τα αίματα του FD σου είναι πρόβλημα, μην το δεις. Αν η βία και τα αίματα γενικά σου είναι πρόβλημα, σίγουρα μην το δεις. Δεν είναι τρομαχτική ταινία. Δεν έχει κάποιο υποκείμενο ψυχολογικό τρόμο που να σε ταράζει σε κάθε σκηνή. Δεν θα βρεις βαθύτερα νοήματα για διχασμένες ηθικές ή πνευματικές αναζητήσεις. Είναι σαδιστική βία, με εξαιρετικά πρακτικά εφφέ και φαντασία. Βασικά, είναι σαν καρτούν, αν τα καρτούν ήταν ειλικρινή για την βία που δείχνουν. Σοβαρά, αν ο Art the Clown εμφάνιζε ένα αμόνι και βάραγε κάποιο άτυχο άτομο στα αχαμνά, με αποτέλεσμα ένα σύννεφο αίματος να καλύψει την οθόνη, θα το θεωρούσα πρέπον. Τώρα που το σκέφτομαι, απορώ πως δεν έγινε. Ίσως αυτό να έλειπε για να είναι η τέλεια ταινία, τι να πω. Εκτός από τα πρακτικά εφφέ, τα οποία δεν ξέρω αν το ανέφερα, ήταν πολύ πολύ καλά (εμφανίζεται σε cameo και ο Tom Savini, wink wink nudge nudge), υπάρχει και αρκετή τέχνη στο art direction και τη κινηματογραφία. Δεν έχουμε δει τα Terrifier 1 και 2, οπότε η πλοκή μας διέφυγε λίγο αλλά δεν νομίζω πως είχε σημασία. Δεν ξέρω όμως πως εξελίσσεται η σειρά στα εφφέ, τη σκηνοθεσία και το art direction. Ίσως κάποια στιγμή να τα δούμε, αλλά δεν βιάζομαι. Γενικά, το θεωρώ άξιο slasher/splatter/splasher/JFC how much blood can they show at once, αν και πάσχει λίγο στη σκηνοθεσία, με τις 2 ώρες και 5 λεπτά να είναι πολύ για τέτοιο έργο, και μάλιστα όταν υπάρχουν σκηνές που σαφώς δεν είναι απαραίτητες καθώς δεν έχουν αίμα ούτε προχωράνε την πλοκή ιδιαίτερα. Το προτείνω για αυτό που είναι, και σαφώς καλύτερο από τα Final Destination.

Επίλογος

Και για να καταλήξουμε στο αρχικό theme, απορώ, όταν υπάρχει το terrifier 3 (και υποθέτω τα 1, 2 και σύντομα το 4), τι ελπίδα έχει το Final Destination Bloodlines? Σε ποιο κοινό, ακριβώς, απευθύνεται? Προσωπικά, απορώ αν θα καταφέρει να πιάσει ένα νέο κοινό με την ίδια, παλιά ιστορία. Νομίζω έχουμε προχωρήσει στο teen horror με ταινίες όπως It Follows, Speak to Me και άλλες μικρές αλλά εντυπωσιακές παραγωγές που έχουν μεγαλύτερο βάθος και τέχνη. Υποθέτω θα μάθουμε σύντομα.